Ogród Jane Austen

Monika zbaczam z tematu ale widziałaś to?
http://biblionetka.9sekund.pl/a17/?ids=2396591
Jest tam ta Twoja ukochana "Ćma"

Dzięki Giteczko, szkoda tylko że to takie drogie :cry: I chyba
trzeba być posiadaczem karty kredytowej, by zapłacić w amazon

Co do nr 2 to okno wskazuje na biuro, tam byly takie szybki w oknie. ..

Rozmowa z bankierem? ale pewnosci nie mam...

Ciesze sie .
Moge startowac w quizach. Dzieki

plik z napisami musi sie nazywac tak jak film (tylko inne rozszerzenie po nazwie) , w tym przypadku .txt.

Witam serdecznie
Mam problemy z komputerem
Złapałam jakiegoś wirusa ( mój mąz go nazwał John Thorton)
Nie wiem kiedy dojdziemy do ładu z tym systemem
Już było dobrze i znowu cos sie zepsuło
Musze wytrzymać bez Was i Thortona a to takie trudne

Kapeczka powieści.

„Margaret o Thorntonie po raz pierwszy”

- No i jaki jest ten twój pan Thornton?
- Zapytaj Margaret – opowiedział mąż – miała możliwość dłuższej konwersacji, kiedy ja rozmawiałem z właścicielem domu.
- Och, doprawdy nie wiem jaki on jest – powiedziała Margaret leniwie, zbyt zmęczona, żeby wysilić się na jakiś szczegółowy opis. Ale zaraz zmobilizowała się i powiedziała:
- Jest wysoki, barczysty, tak około...ile papa?
- Myślę, że ma około trzydziestki.
- Około trzydziestki, z twarzą ani zwyczajną, ani nazbyt przystojną, nic szczególnie przykuwającego uwagę. No i raczej nie typ dżentelmena, ale tego przecież należało oczekiwać.
- Nie wulgarny czy jednak prostacki – wtrącił jej ojciec, raczej niezadowolony z lekceważenia jakie okazywano jego jedynemu przyjacielowi, jakiego miał w Milton.
- Och, nie – powiedziała Margaret – nie chodziło mi o twarz, ale o charakter, w takim wyrażaniu stanowczości i siły, mógłby być albo wulgarny albo prostacki. Nie chciałabym musieć się z nim targować, wygląda na bardzo nieugiętego. Generalnie człowiek, który tworzy dla siebie własną niszę, mamma. Bystry, rozważny i silny. Jak przystało na wspaniałego kupca.

„Margaret o Thorntonie po raz drugi”

- Moja droga, zaprosiłem pana Thorntona dziś wieczór na herbatę.
Pani Hale siedziała oparta plecami na fotelu mając zamknięte oczy. Na jej twarzy malowało się uczucie bólu, które towarzyszyło jej ostatnio już od dłuższego czasu. Ale zmusiła się, żeby poutyskiwać trochę w odpowiedzi na wypowiedź męża.
- Pan Thornton! I to akurat dziś wieczór! Po co na miłość boską ten człowiek chce tu przyjść? Do tego Dixon wyprała moje muśliny i koronki, nie ma miękkiej wody, przez te okropne wschodnie wiatry, które chyba przez cały rok wieją tu dookoła Milton.
- Wiatr ciągle zmienia kierunek, moja droga – powiedział pan Hale, spoglądając na dymy ciągnące się ze wschodu, tylko dlatego, że nie znał się na kompasie i jego wskazania odczytywał dowolnie, w zależności od okoliczności.
- Nie mów mi tego! – powiedziała pani Hale, wzdrygając się i szczelniej otulając szalem – wiatr wschodni czy zachodni, przypuszczam, że ten człowiek i tak przyjdzie.
- Och, mamma, widać, że nigdy nie widziałaś pana Thorntona. Wygląda na osobę, która lubi walczyć z przeciwnościami, które stają mu na drodze – wrogami, wiatrami czy okolicznościami. Im bardziej wieje i pada, tym pewniejsze, że będziemy go tu mieli. Ale ja idę pomagać Dixon. Zostanę słynną specjalistką od krochmalenia. I lepiej, żeby nie oczekiwał żadnej innej rozrywki ponad rozmowę z ojcem. Papa, wiesz, że widziałam go tylko raz i byliśmy obydwoje zbyt zakłopotani żeby wiedzieć o czym rozmawiać, więc nie czuliśmy się ze sobą zbyt dobrze.
- Nie wiem czy kiedykolwiek go polubisz albo chociaż uznasz za sympatycznego Margaret. On nie jest bawidamkiem.
Margaret pogardliwie przechyliła głowę.
- Nie zachwycam się szczególnie bawidamkami, papa. Ale pan Thornton przychodzi tu jako twój przyjaciel, jako ktoś kto docenił twoją osobę.
- Jako jedyny w Milton – powiedział pan Hale.
- Wiec go miło przyjmiemy kokosowymi ciasteczkami. Pochlebimy Dixon prosząc, żeby je upiekła. A ja zajmę się prasowaniem twoich czepków, mamma.
Wiele razy tego ranka Margret życzyła panu Thorntonowi, żeby znalazł się gdzieś daleko stąd. Miała zaplanowane inne zajęcia: list do Edith, przeczytać kawałek Dantego, odwiedzić Higginsów. Ale zamiast tego, prasowała, słuchając narzekań Dixon, i tylko miała nadzieję, że ta z sympatii do niej, uchroni ją przed znoszeniem litanii cierpień pani Hale. Przez cały czas Margaret musiała sobie przypominać o względach, jakimi jej ojciec obdarzał pana Thorntona, opanowywać znużenie, które ją dopadało, a także jeden z tych nieznośnych bólów głowy, na które ostatnio stała się taka podatna. Trudno powiedzieć kiedy w końcu mogła usiąść i powiedzieć matce, że ona właściwie to nie jest praczka Peggy, ale Margaret Hale – dama. Powiedziała to żartem, ale zaraz pożałowała swojego paplania, widząc, że matka potraktowała to poważnie.

ratunku!!
nie działa mi 4 odcinek!!!
próbowałam wszystkiego tzn. każdego kodeka jaki wpadł i nic
co radzicie?

Nie znam się...ale wyobrażam sobie siebie w takiej sytuacji...mogę Ci tylko współczuć

Alison - ślicznie dziękujemy Sprawiasz nam tyle radości.

Migotko -przykro mi, ale ja nie jestem w stanie Ci pomóc. Mam nadzieję, że szybko problem rozwiążesz

Oglądając N&S po raz kolejny (nie wiem, który-dawno straciłam rachubę) zwrócilam większą uwagę na całą scenerię (dopiero teraz mogę nieco odrywać wzrok od bohaterów ).
Na pewno zwuważyłyście, jak bardzo Helston i Milton różnią się od siebie. W Helston pełno soczystych i ciepłych barw - szczególnie zieleni. Aż milo się patrzy. Natomiast Milton jest cały czas szare i ponure. Zupełnie brak w nim żywszych kolorów. Jest takie przygnębiające...
Te różnice świetnie oddają nastawienie Margaret do tych miejsc i możemy ją łatwo zrozumieć, dlaczego tak kocha Helston... Pewnie po to je w filmie zastosowano
Za to jak ładnie Thornton się prezentuje na tle soczystej zieleni Helston. A jeszcze ładniej zamyślony z różą w ręku...Ach...

Spójrzcie jakie dwa cudeńka znalazłam, John i Fitzwilliam

Oj, a Fitzwilliam tak żałośnie patrzy.... Aż serce ściska. Czyżby się czuł zaniedbany i opuszczony? Budzą się we mnie wyrzuty sumienia...
John natomiast ma pobłażliwe spojrzenie, nie sądzicie? Czy on patrzy na Fitzwilliama?
Oj Moniczko, to cudeńko daje do myślenia...