Ogród Jane Austen

„Finał romansu”.....Kobietki, rodziny wyślijcie na spacer, niech nie słyszą jak popiskujecie ;-)

Nie wiadomo dlaczego pan Lennox nie przyszedł na spotkanie następnego dnia. Pan Thornton przyszedł dokładnie na czas, ale po prawie godzinnym oczekiwaniu, do pokoju weszła blada Margaret wyglądając na raczej niespokojną.
- Tak mi przykro, Ĺźe nie ma tu pana Lennoxa, zrobiłby to znacznie lepiej niĹź ja. Jest moim doradcą w tych sprawach – zaczęła pospiesznie.
- Przepraszam jeśli moja obecność tutaj sprawia pani kłopot. Może pójdę do kancelarii pana Lennoxa i spróbuję go znaleźć?
- Nie, dziękuję. Chciałam panu powiedzieć, jak bardzo zasmuciła mnie wiadomość, że tracę pana jako zarządcę. Ale pan Lennox mówi, że sprawy na pewno się wyjaśnią...
- Pan Lennox niewiele wie na ten temat – powiedział spokojnie pan Thornton.
- Zadowolony ze wszystkiego człowiek nie dba o szczęście, nie rozumie jak to jest, nie będąc już młodym, znaleźć się w punkcie wyjścia, w którym potrzebna jest pełna nadziei energia właściwa młodym ludziom, jak to jest poczuć, że połowa życia minęła, a nic nie zostało, nic poza straconą szansą, która jest już tylko gorzkim wspomnieniem. Panno Hale, wolałbym raczej nie słuchać opinii pana Lennoxa o moich sprawach. Ci, którzy są szczęśliwi i cieszą się własnymi sukcesami, są też zbyt skłonni do tego by lekceważyć niepowodzenia innych.
- Jest pan niesprawiedliwy – powiedziała łagodnie Margaret.
- Pan Lennox mĂłwił tylko, Ĺźe wierzy iĹź jest wielce prawdopodobnym, Ĺźe mĂłgłby pan odzyskać, nawet więcej niĹź odzyskać, to co pan stracił – proszę nic nie mĂłwić, zanim nie skończę, błagam!
Opanowując się jeszcze raz, zaczęła pospiesznie przekładać drżącymi rękami jakieś prawnicze dokumenty, zestawienia wydatków.
- O, jest tutaj! Pan Lennox przedłoĹźył mi propozycję – och, chciałabym, Ĺźeby był tu i sam panu wytłumaczył – wygląda na to, Ĺźe gdyby pan wziął trochę moich pieniędzy, 18 tysięcy i 57 funtĂłw, leżących teraz bezuĹźytecznie w banku, i dał mi tylko 2,5 %, umoĹźliwiłby mi pan lepszy dochĂłd, a sam mĂłgłby utrzymać w ruchu Marlborough Mills.
Jej głos rozjaśnił się i wzmocnił. Pan Thornton nie odezwał się, a ona chodziła szukając jakiegoś papieru, na którym zapisane były propozycje zabezpieczeń; była bardzo zdenerwowana tym, jak zdoła przedstawić wszystko jako zwykłą umowę biznesową, w której zasadnicza korzyść właśnie jej przypadnie w udziale. W czasie gdy wciąż poszukiwała tego pisma, jej przyspieszone bicie serca zostało wstrzymane na moment przez ton jakim przemówił nagle pan Thornton. Jego głos był zachrypnięty i drżący od czułej namiętności z jaką powiedział:
- Margaret!
Na chwilę podniosła wzrok, ale już za chwilę chcąc zasłonić swoje błyszczące oczy, ukryła twarz w dłoniach. On, podchodząc bliżej, ponowił błaganie i z drżącym zapałem powtórzył jej imię:
- Margaret!
Wciąż stała ze szczelnie zasłoniętą twarzą, opuszczając głowę coraz niżej, prawie opierając ją o stół, przy którym stała. Podszedł bardzo blisko. Ukląkł tak by mieć twarz na wysokości jej ucha i szepnął zdyszany:
- Uważaj. Jeśli się nie odezwiesz, uznam cię za moją własność w jakiś nadzwyczajnie śmiały sposób. Odeślij mnie natychmiast, jeśli mam odejść; Margaret!
Na to trzecie zawołanie odwróciła głowę ku niemu, wciąż osłaniając twarz swoimi drobnymi białymi dłońmi i położyła ją na jego ramieniu, wtulając się w nie; i było to zbyt słodkie dla niego, czuć jej miękki policzek tuż przy swoim, chciał zobaczyć ten głęboki rumieniec i kochające oczy. Przytulił ją mocno. Oboje milczeli. W końcu szepnęła łamiącym się głosem:
- Och, panie Thornton, nie jestem wystarczająco dobra!
- Nie jesteś wystarczająco dobra?! Nie drwij z mojego niskiego mniemania o sobie.
Po minucie lub dwóch, delikatnie odciągnął jej dłonie od twarzy i położył jej ręce tam gdzie znajdowały się, kiedy chroniła go przed buntownikami.
- Pamiętasz miłość? – zamruczał – I to jak bezczelnie odwdzięczyłem ci się następnego dnia?
- Pamiętam jak okropnie się do ciebie odezwałam, to wszystko.
- Popatrz. Podnieś głowę. Chcę ci coś pokazać!
Wolno spojrzała na niego, prześlicznie zawstydzona.
- Poznajesz te róşe? – zapytał, wyciągając z kieszeni książkę, w ktĂłrej zasuszone były jakieś kwiaty.
- Nie – odpowiedziała z niewinnym zdziwieniem – to ja ci je dałam?
- Nie. Ot, próżność. Nie dałaś mi ich. Bardzo prawdopodobne, że nosiłaś je na sobie (?)
Spojrzała na nie, zastanawiając się przez minutę, po czym uśmiechnęła się, mówiąc:
- One są z Helstone, prawda? Poznaję po okrągłym kształcie liści. Och! Byłeś tam? Kiedy?
- Chciałem zobaczyć miejsce, gdzie Margaret stała się tym kim jest, nawet w najgorszym momencie, kiedy nie miałem żadnej nadziei, że będę mógł cię nazwać moją Margaret. Pojechałem tam wracając z Havre.
- Musisz mi je dać – powiedziała, prĂłbując delikatną przemocą wydostać je z jego dłoni.
- Dobrze, ale musisz mi za nie zapłacić!
- BoĹźe, jak ja to powiem cioci Shaw? – szepnęła po chwili słodkiego milczenia.
- Pozwól mi z nią porozmawiać.
- O, nie! Jestem jej to winna – ale co ona powie?
- Niech zgadnę. Jej pierwszy okrzyk będzie brzmiał: TEN mężczyzna!?
- Ciii – powiedziała Margaret – sprĂłbuję i pokażę ci jak będzie brzmiał oburzony ton twojej matki: Co? TA kobieta?!

I żyli długo i szczęśliwie, do pierwszej kłótni o to, w co lepiej zainwestować....;-)

moim biednym ciałem wstrząsają dreszcze..... ciarki chodzą mi poplecach.... jak tak dalej pójdzie to grozi mi rozległy zawał z tego nadmiaru emocji....
jesteście nieocenione... tłumaczycie wspaniale... moje marne dziękuję...

Kwiaty zanosic bede przed Wasze oltarzyki ...

Tylko proszę je często zmieniać, bo więdnące działają na mnie przygnębiająco 8)
Tak sobie błądzę po tej książce i wynajduję różne "smakołyki" ;-)
O przetłumaczeniu jej w całości można zapomnieć, przynajmniej ja na pewno. Nie byłabym w stanie przeskoczyć tego jakiegoś gardłowego slangu jakim posługuje się w tej książce klasa robotnicza. Tak więc Prószyński musi obejść się smakiem. No chyba, że Carolka uratuje nasz honor i stanie na wysokości zadania. Ja moge tłumaczyć tylko to co się dzieje w wyższych sferach ;-)

Codziennie swieze, to oczywiste!
Jestem Wasza wierna wyznawczynia Bede Was wachlowac w wolnej chwili, niczym maly murzynek ...

A to banerek z mojej ulubionej sceny (oczywiscie mam ich pare, tych scen oczywiscie

[URL=http://imageshack.us][/URL]

Codziennie swieze, to oczywiste!
Jestem Wasza wierna wyznawczynia Bede Was wachlowac w wolnej chwili, niczym maly murzynek ...

A to banerek z mojej ulubionej sceny (oczywiscie mam ich pare, tych scen oczywiscie

[URL=http://imageshack.us][/URL]

Och z tym zmarszczonym czółeczkiem jest taki do....pocałowania. Czyż nie?

Kocham te szpatulke

A tu Thornton o zachodzie slonca, w blasku swiec... no co kto woli... taki cieply...

[URL=http://imageshack.us][/URL]

O Mamo, to ostatnie zabójczysto-powłóczyste spojrzenie. Leżę!!!

Gosiowa! Co Ty se film na klatki podzieliłaś?

Tych jego przeszywajacych rozne czesci ciala spojrzen to jest pelno, jest w czym wybierac. Dobralam sie do zrodla rozkoszy, z ktorego czerpie bez opamietania i przy okazji tworze te banerki.

Oj, Ali, to na pewno wiosna. Nie moze byc inaczej. Przecie ja niewinna!
Ja jak ten platek rozy nietkniety... zostalam zniewolona ....

A o Colinie to juz sie nawet nie zająkniesz. Trochę mi go żal...

Mam tylko nadzieję, że nasz szanowny Admin dawno juz zwątpił i przestał zaglądać na ten wątek, bo jesli nie to juz na pewno ma siniaka na czole....

Gitka to chce mnie na tamten swiat poslac tymi oczami ....
Nie ma litosci dziewczyna dla mojego biednego skolatanego serca... a ja jak je widze to mam to "przyspieszone bicie serca" i migotanie....i przedsionki mi same chodza...

Ty wiesz, że takie długotrwałe przesilanie serca grozi cardiomiopatią?
Tyle, że w takim dużym, przerośniętym sercu więcej się zmieści ;-)

Colin .... hmm... a kto to jest? Aaaaaa, juz sobie przypominam.

Nie, nie, zartowalam oczywiscie ....
No coz, Colin musi poczekac

Na co? Aż do niego wrócisz? A co wtedy będzie z Rysiem?