Ogród Jane Austen

Boże, ja przy Wiernej rzece, rzęziłam ze śmiechu. Pamiętam jak żeśmy sie z moim lubym zaśmiewali do łez nad językiem tej powieści, nawet gdzieś miałam wynotowane co smaczniejsze zdania o "płonących żądzach". Nie rozumiałam wtedy w czym taki Żeromski jest lepsiejszy od Rodziewiczówny czy Mniszkówny, pewnie w tym, że jest mężczyzną, bo te jego dzieła to dla mnie są...takie sobie, delikatnie rzecz ujmując. Może to herezja, bo bidula wałkuja w szkołach od zawsze, ale ja go nie strawiam.

Zgadzam się z Tobą, tym bardziej, że co roku muszę czytać "Syzyfowe prace" ;-) W miarę podoba mi się jedynie "Przedwiośnie". A "Wierna rzeka" - łeeee, z tymi poświęceniami, powstańcami... Zupełnie mi nie przypadła do gustu.

Cenię bardzo literaturę rosyjską, a zwłaszcza "Bohatera naszych czasów" Lermontowa i Turgieniewa "Ojcowie i dzieci"- a odkryłam ich dopiero na studiach. Odlatywałam niemalże przy czytaniu tych powieści, były niesamowite, jakieś takie delikatne, ulotne, nieziemskie. Polecam!
A poza tym, nieśmiało chciałabym zachęcić do przeczytania paru książek naszego Kraszewskiego (z którego pisałam pracę magisterską), np. "Pułkownikównę", "Diabła", "Chatę za wsią". Sporo on tego naprodukował, więc wybór jest szeroki.

A propos poruszanej wcześniej kwestii Mniszkówny - nie uważacie, że "Trędowata" to (wyjątkowo nędzne) popłuczyny po DiU? Bo stefcia też na początku nie lubiła Boskiego Ordynata etc. etc.

Ja myślę, że to nie zamierzone popłuczyny. To po prostu schemat-samograj. Jak sie tak dobrze przyjrzeć, to wszystko co napisano i sfilmowano o miłości ma ten sam schemat. Poznają się, najpierw sie nie lubia, nawet kłócą, nie moga ze soba być z najrózniejszych względów, a im trudniej tym bardziej ich do siebie ciągnie, i na końcu BUM, happy albo unhappy end.

Aine, a czytalas Dewajtis?

Gdybym mogła czytałabym DUMĘ (jakie to oczywiste) ale że nie mogę, bo po pierwsze mam masę innych lektur do czytania, a po drugie - pożyczyłam tę książkę mamie! (aż wstyd, że książka leży 10 lat w domu a moja mama jej nie czytała!). Czytam więc LALKĘ Prusa, Mitologię Greków i Rzymian Kubiaka i Mitologię Parandowskiego - bynajmniej nie dlatego, że jestem zafascynowana mitologią... powodem jest i było kolokwium ;/

Ja myślę, że to nie zamierzone popłuczyny. To po prostu schemat-samograj. Jak sie tak dobrze przyjrzeć, to wszystko co napisano i sfilmowano o miłości ma ten sam schemat. Poznają się, najpierw sie nie lubia, nawet kłócą, nie moga ze soba być z najrózniejszych względów, a im trudniej tym bardziej ich do siebie ciągnie, i na końcu BUM, happy albo unhappy end.

Zgadzam się - a różnica jest w sposobie opisania tego "lubienia i nielubienia" :-) Jana Austenova na pewno miała sporo umiejętności. Ale pamiętam, że jakem była smarkatsza, to okrutnie mnię poruszała "Dzikuska" Zarzyckiej - takie to było kiczowate, jednak serc trzepoty wywołało ;-)

przeczytałam o Nikiforze, a wczoraj się wzięłam w koncu za "listy JA" po za tym co sądzicie o Bidwell'u G.?

"Elżbietę I" i "Henryka VIII", przeczytałam jednym tchem, inne książki mi się mniej podobały, może dlatego, że bohaterowie nie tak fascynujący. Ale ogólnie jestem na tak :-) Inna sprawa, że czytałam to bardzo dawno, jakoś tak pod koniec podstawówki czy na początku liceum (może za wcześnie) i chyba podczas wakacji sobie do tego wrócę - tym bardziej, że ostatnio w antykwariacie widziałam.

przeczytałam o Nikiforze, a wczoraj się wzięłam w koncu za "listy JA" po za tym co sądzicie o Bidwell'u G.?

Bidwell pisze pieknie, ale bardzo nieobiektywnie. Ani Henryk nie był taki wspaniały, ani Elżbieta cudowna i łagodna. Chociaz geniuszu odmówić im nie można

A ja z kolei zachecam Was, Mile Panie (i Panowie) do zaglebienia sie w literature wloska... Poniewaz siedze w niej gleboko, pozwole sobie polecic mojego ulubionego Dino Buzzatiego (Pustynie tatarow i opowiadania) - nieslychanie basniowo-onirycznego pisarza (juz niezyjacego) i Tabucchiego - wlasnie czytam Tristano umiera, ale to z kolei jest juz inna, bardziej specyficzna literatura;)

Bardzo podobalo mi sie Zycie Pi autorstwa Yanna Martela, choc z reguly nie przepadam za supermodnymi ksiazkami. :?

Bidwell pisze pieknie, ale bardzo nieobiektywnie. Ani Henryk nie był taki wspaniały, ani Elżbieta cudowna i łagodna. Chociaz geniuszu odmówić im nie można

Pewnie masz rację, zresztą już nie pamiętam za bardzo, jak już wspomniałam, dawno czytałam. Ale czy w ogóle kiedykolwiek historia pisana jest całkiem obiektywnie? A jak już jest bardziej obiektywnie, to zapewne nudno :-)

Ech "Dzikuska" jest niczym wyjeta spod pióra Barbary Cartland a ten facet wydawał mi sie tam jakiś taki niedorobiony. Ale Ita to w zasadzie jeden z moich ulubionych szablonów postaci kobiecych.

Kurczę, już nic nie pamiętam, chyba muszę podskoczyc do rodziców pożyczyć :-) Pamiętam, że się strasznie emocjonowałam, dziewczęciem smarkatym będąc, jak oni się tam w końcu całowali :-)

Bidwella, podobnie jak GosiaJ, czytałam dosyć dawno. Wtedy mi się podobał, choć rzeczywiście jest dosyć stronniczy.
A wielbicielkom tego typu powieści polecam "Czterech królów Katarzyny" Małgorzaty Duczmal.