Ogród Jane Austen

No właśnie "Noce i dni" - matko jak ja kocham tę powieść (film takoż) Bogumił, Bogumiłem, a mnie głowę zawsze zaprzątał Marcyś - uwielbiam faceta ( i zapewne był to wpływ Jana Englerta, który był wtedy na topie i do tego przystojny wielce- choć i dziś mimo upływu lat i durnowatej Scibakówny u boku - wart grzechu)

moja nauczycielka j. polskiego z liceum... mówiła, że tę powieść powinno czytać się w wieku dojrzałym... i ja po latach zgadzam się z nią całkowicie.... doceniłam Noce i Dnie późno... ale zakochałam się w nich bez pamięci.... taki sam sentyment mam do Nad Niemnem....

co do wypowiedzi w nawiasach... z ust mi to wyjęłąś....

I "Wojna i pokój" - Bezuchow , Bołkoński i Natasza - i ta wersja radziecka Siergieja Bondarczuka. Boże ty mój

Zaczynacie mnie przekonywać, może ja za wcześnie przeczytałam "Noce i dnie", bo jakoś tak mnie nie ruszają... Ale książkom zawsze jestem w stanie dać drugą szansę, więc... na liście książek do szybkiego przeczytania właśnie pojawiły się "Noce..." :-)

Koniecznie przeczytaj ponownie. Uwielbiam film i książkę. Niestety najpierw widziałam film. Piszę niestety bo w filmie miałam Barbarę za taka porypaną babę, że szlag mnie trafiał i nie mogłam się nażałować tego kochanego Bogumiła (choć pannę Ksawunię to sobie juz mógł darować). Ale dopiero po przeczytaniu książki pokochałam też Barbarę. Tam zawarta jest cała warstwa psychologiczna tej postaci, jej myśli, jej tęsknoty, jej dojrzewająca latami miłość do Bogumiła i coraz większy dystans do swojej dziewczęcej miłości, którą obdarzyła pięknego Józia Toliboskiego. To książka dla kobiet, o tym jak nam się z wiekiem zmienia perspektywa widzenia świata, jak nam się zmieniają priorytety. PIĘKNE!
A film, to jeden z najpiekniejszych jakie w życiu widziałam. Jak mogli go nie docenić i nie dać mu Oskara, dupki żołędne, to do dziś się zastanawiam...

Alison, pięknie to opisałaś.

Ja też zaczęłam zupełnie inaczej patrzeć na Barbarę, jak zostałam żoną i mamą. Wcześniej też mnie drażniła.

Przyznam, że dla mnie motyw śmierci Piotrusia był tak dramatyczny, że nie mogłam tego prawie że czytać. I to piękne towarzyszenie Bogumiła - byłam zauroczona.
Chyba do tego zajrzę na nowo (najpierw muszę przeczytać ostatni nabytek, czyli "Klub miłośników Jane Austin".

pozdr.
m.

Ja też uwielbiam Noce i Dnie
Cudowna książka.Wydaje mi sie , że o mnie
Dla mnie Barbara jest prawdziwą kobietą
Te jej wszystkie rozterki , błędy w wychowywaniu dzieci, to troska o dom i o zmianę czegoś na co nie mamy wpływu i ten piekny Toliboski, który w marzeniach wraca jak repley gdy tylko opuscimy powieki.
Tak to dokładnie jestem ja ,a gdy otworzę oczy to nie widzę przed sobą Toliboskiego w nenufarach. Echch... Ale co tam pomarzyć zawsze można.
Film też uwielbiam . Jedyna świetna rola Barańskiej
Ale Lalki nie trawię. Przeczytałam, ale z trudem. Coś jest w książkach Prusa czego nie trawię , coś mi przeszkadza , ale nawet nie potrafię tego nazwać

Ja też uwielbiam Noce i Dnie
Cudowna książka.Wydaje mi sie , że o mnie
Dla mnie Barbara jest prawdziwą kobietą
Te jej wszystkie rozterki , błędy w wychowywaniu dzieci, to troska o dom i o zmianę czegoś na co nie mamy wpływu i ten piekny Toliboski, który w marzeniach wraca jak repley gdy tylko opuscimy powieki.
Tak to dokładnie jestem ja ,a gdy otworzę oczy to nie widzę przed sobą Toliboskiego w nenufarach. Echch... Ale co tam pomarzyć zawsze można.
Film też uwielbiam . Jedyna świetna rola Barańskiej
Ale Lalki nie trawię. Przeczytałam, ale z trudem. Coś jest w książkach Prusa czego nie trawię , coś mi przeszkadza , ale nawet nie potrafię tego nazwać

ja mam takie same odczucia patrząc na Barbarę... patrzę jakby na siebie z perspektywy... kiedyś też ją bardzo potępiałam... wprost nienawidziłam jej... za Bogumiła, za Tomaszka... wszystko mnie u niej drażniło... ale potem kiedy sama zostałam żona i matką... jej świat wydał mi się bardzo bliski.... zrozumiałam ją i pokochałam całym sercem....ryczę jak bóbr ile razy czytam lub oglądam Noce i Dnie....

Książkę pamiętam, a jakże. Zaczytywałam się nią pewnego wyjątkowo deszczowego urlopu. Można powiedzieć, że dzięki niej zapoznałam się szczegółowo z historią wojny stuletniej.
A o serialu była mowa bodajże w wątku o serialach kstiumowych. Też oglądałam z zapartym tchem i chętnie bym zobaczyła znowu. Np. zamiast kolejnej powtórki czegoś nadawanego tydzień wcześniej na innym kanale.

Książek o wojnach (dla samych wojen) też szczególnie nie uwielbiam. Ja po prostu tak mam, że jak czytam, czy oglądam coś, co dzieje się w jakiejś epoce, to później muszę się zapoznać z tzw. "tłem historycznym".
A historia pięknej Kasi jest rzeczywiście bardzo romantyczna, chociaż kilkakrotnie miałam ochotę temu upartemu kretynowi dać w łeb. Co za wybitny okaz męskiej inteligencji!

Książek o wojnach (dla samych wojen) też szczególnie nie uwielbiam. Ja po prostu tak mam, że jak czytam, czy oglądam coś, co dzieje się w jakiejś epoce, to później muszę się zapoznać z tzw. "tłem historycznym".

Mam tak samo. Kiedy w podstawówce zaczytywałam się powieściami Aleksandra Dumasa, byłam ekspertem od historii Francji XVII wieku i potem czasów Wielkiej Rewolucji ;-) Bardzo lubię dowiadywać się, jak "było naprawdę". Najbardziej jednak lubię historię poprzez pryzmat codziennego życia zwykłych ludzi, obyczajów, sposobu ich życia, mody itp. Wielka historia i polityka jest nieco dla mnie męcząca. A już sceny batalistyczne - ufff! Co innego w filmach, ale jak przypomnę sobię pół tomu "Wojny i pokoju" na temat bitwy pod Borodino, to mi się płakać chce ;-)

Z innej beczki - nie wiem, czy czytałyście "Japoński wachlarz" Joanny Bator, taki zbiór reportaży na temat współczesnej Japonii, kiedyś fragmentami drukowany w "Wysokich Obcasach"? Jeśli nie, to serdecznie polecam, czyta się jak zajmującą powieść.
A "Nocy i dni" nie było wczoraj w antykwariacie :-(