Ogród Jane Austen

Nie czytałem kontynuacji (i nie planuję). Ale czy ta łzawość nie świadczy o tym, jak rozumie się pisarstwo JA? Bo ja zaryzykuję twierdzenie, że choć mało kto o tym pamięta, to wcale nie jest ona powieściopisarką 'romansową'

bo kontynuacje są pisane w konwencji romansidła

Ja bym powiedział, że wprost ważniejsze. Owszem -- "Duma..." to dość typowy romans. Ale "Emma", "Opactwo...", albo "Mansfield Park"? Nawet jeśli w każdej powieści bohaterka szczęśliwie wychodzi za mąż, to na ile te wątki są ważne? Świetnie to pokazuje "Emma", gdzie w ogóle trudno mówić o romansie Emmy i pana Kinghtley -- wskazówki mamy głęboko ukryte, oboje swoje uczucia odkrywają dopiero w końcówce. Emma i Frank to też nie wątek romansowy (przecież Emma odnajduje we flircie jedynie rozrywkę, a Frank -- alibii), zaś historie Anny Smith są tylko okazjami do prezentacji ludzkich typów i środowiskowych obyczajów. W dodatku mamy komedię obyczajową, ściśle związaną ze swoją epoką.

Tymczasem, jak widzę -- filmy, a jak czytam -- kontynuacje również, skupiają się na wątkach romansowych. W filmach to rozumiem -- wymuszają one uproszczenie akcji, usunięcie niektórych wątków i wielu subtelności oryginału, a jeśli coś ma zostać, to właśnie "historia romansowa". Ale kontynuacje? Tu forma nie nakłada takich ograniczeń. Można przypuszczać, że trudno dzisiaj pisać powieść obyczajową z począktów XIX wieku. Jednak twierdziłbym że główną przyczyną jest coś innego -- pojmowanie JA jako "pisarki gorącej" (patrz. notka z książki do angielskiego zamieszczona przez Jeanne). Twórcom kontynuacji w pamięci pozostała chyba jedynie ogólnie pojmowana epoka, romansowy wątek oryginału i oczekiwanie wywołania "gorących uczuć" między bohaterami.

(No i wyszło, że potrafię pisać o tym, czego nie znam, jak jakiś polityk :oops: )

a czytaliście Scarlett? To dobiero chała!!!

Masz całkowitą rację. Po co psuć sobie własne marzenia i gdybania co do dalszego ciągu powieści.

Dokładnie

Ze Scarlett to jest tak, że jest przegadana. I tom wlecze się w nieskończoność ( w filmie zrobiono niemal cały w I odcinku, aczkolwiek jeszcze go uproszczono ) Za to ma zakończenie iście harlekinowskie, motylki furgają to tu to tam
W II tomie coś się zaczyna dziać (zaznaczam, że nie przypominam sobie żadnego dziedzica), a Scarlett przechodzi metamorfoze. I ta metamorfoza mi nie pasuje. Scarlett była niczym dzika kotka - nieprzewidywalna, nieszablonowa. A ta kontynuacja jest tak sztampowa, tak typowa, że ja wiedziałam jak sie zakończy każdy wątek.
Powiem tak - językowo czyta się całkiem nieźle (mam na myśli gł. II tom ), ale nie ma ducha Margaret.

Stylu pani Austen nie można nabyć przez naśladownictwo. Jego po prostu trzeba mieć we krwi

oczywiscie, styl jest indywidualny, zwłaszcza JA
ale poza tym trudno wspolczesnej osobie wczuc sie w dziewietnastowieczne realia. myslimy zupelnie innaczej, inne mamy spojrzenie, doswiadczenie... tego sie nie da zaimplantowac..nawet jesli ktos WIE o tamtych czasach bardzo duzo. a wedlug mnie kontynuacje autorstwa E.Tennant sa pisane za bardzo"po naszemu"...a raczej po brukowcowemu...cos podobnego z watkami JA wyrabia sie w Bridget Jones.
a jesli chodzi o "zazdrosc"bodajze Julii Barett (niech mnie ktos poprawi jesli sie myle-czytalam juz dosc dawno) byla do przelkniecia dzieki temu ze autorka bardzo mocno trzymala sie pomysłow samej Jane Austen. az za bardzo. stylem ksiazka nie razi ale jest o tyle nudna o ile jest kalka D&U

Jeśli chodzi o współczesne wydanie dumy, to jeśli masz na myśli te z 2003 r. to rzeczywiście kaszana, ale jest inna współczesna wersja, w dodatku hinduska, która jest wspaniała