Ogród Jane Austen

Mnie tam sie Edward nigdy nie podobal. Wolę pułkownika

Miły może i tak, ale zabawny? Hmm. Jakoś nie bardzo

W filmie - raczej tak. Tylko przez Hugh. W sumie tak sie zastanawiam czy on zagrał kiedyś coś sprzecznego z tą szufladką, do której został wciśnięty?

Li i jedynie

Dla mnie to ciut mało. Jedna jaskółka wiosny nie czyni. Dla mnie to jedynie dowodzi, że był rozsądny i potrafił dokonać autoikrytyki (z elementami ironi), wynikające z tego, że był dość długo z dala od wpływów matki. Czy jest jeszcze gdziekolwiek jakikolwiek podobny fragment? Ale jeśli ktoś ma w sobie autoironię - wypływa ona niemalże w każdym zdaniu - patrz Pan Bennet.

Dla mnie to ciut mało. Jedna jaskółka wiosny nie czyni. Dla mnie to jedynie dowodzi, że był rozsądny i potrafił dokonać autoikrytyki (z elementami ironi), wynikające z tego, że był dość długo z dala od wpływów matki. Czy jest jeszcze gdziekolwiek jakikolwiek podobny fragment? Ale jeśli ktoś ma w sobie autoironię - wypływa ona niemalże w każdym zdaniu - patrz Pan Bennet.

Widzę, że muszę znów interweniować

Nie miałem więc nic do roboty, chyba to tylko, żeby sobie wyobrażać, żem zakochany.

W książce znajduje się jeszcze wiele fragmentów świadczących o poczuciu humoru Edwarda, zapraszam polecam więc ponowną lekturę, a jeśli i wtedy nie dojdziemy do porozumienia to chyba będziemy musiały uznać sprawę za beznadziejną i uznać iż nasze rozumienie poczucia humoru i autoironii są nieco inne.

Przede wszystkim uwielbiam Brandona (i książkowego, i filmowego), ale trzeba przyznać że pan Knightley (a zwłaszcza kreacja Northama) jest nie do pogardzenia :] Lubię też Edwarda, ale jako że najpierw oglądałam film, to czytając powieść mogłam także ksiażkowemu przypisywać te filmowe cechy

Henry Tilney całkiem sympatyczny - tu się wyłamię z panującej na forum niechęci do ON Natomiast zupełnie nie przypadli mi do gustu faceci z Mansfield Park, kapitan Wentworth nie zachwyca.

Mnie jednak najbardziej mi sie podobają Darcy i Knightley! Choć jeden
jest nieco za dumny w obejściu, a drugi za bardzo może bezpośredni,
to jednak oni obaj mają stabilny i porządny charakter, można na nich
liczyć w potrzebie. Umieją zachować się właściwie w danej sytuacji,
spieszą się z pomocą bez poganiania, doradzą i zganią w razie czego,
pomoga biedniejszym od siebie, ale nie tolerują intryg i oszustw.
Po prostu prawdziwi dĹźentelmeni!
Lubię tak samo innych, jak plk Brandon, Edmund, Edward, ale trochę mniej, są już trochę 'staroświeccy'. Są mili, serdeczni i tak dalej, ale...
czasami spojrzą z odrobiną zgorszenia, jak ich luba coś 'przeskrobie'.
Mi się zdają zupełnie pozbawieni poczucia humoru, którego nie brak
Darcy'emu /ale w sarkastycznym wydaniu!/ no i Knightley'owi.

Generał Tilney i jego starszy synuś też nie lepszy. Ale on to stary, wyrachowany, obłudny i wredny dziad! Nie znoszę go! Za to jak potraktował Kaśkę Morland na pal bym go wbiła bez cienia litości. Twarda jestem dla takich typów jak srogi Luśnia :x

Brał na litość, stara sztuczka na którą niestety większość z nas sie nabiera. Paskudny był to fakt, Willouby to samo, a młody Elliot? Ale za to jacy ładni ;-)
ładnemu to tak jakoś łatwiej wybaczyć.
A stary Elliot razem ze starym Tilneyem w jednym szeregu - do odstrzału!

Na szacunek trzeba sobie zasłużyć godnym postępowaniem a nie tylko oszronionym łebkiem ;-)

Wiesz Gosiu, że Ciebie również łączy głęboka więź z autorką tych analitycznych artykułów, niejaką Lisą W.? I to nie tylko w sprawie Colinowej ;-)

Och! Czyzby tez wolala Stronga od Northama?
Wyglada wiec na to, ze mamy podobne gusta
Jesli tak, to czy i tym razem zgadzasz sie z autorka?

Jasne, że się zgadzam, bo ona wprawdzie zachwyca się urodą i wdziękiem Northama, a Stronga ocenia jako poważniejszego, może zbyt smagłego ;-) ale przez tą powagę, a nawet trochę mroczność, w sumie znacznie bliższego książkowej wizji bohatera. I ja jestem za. Poza tym obydwaj mają piękne głosy (to już moje własne zdanie), a głos to dla mnie już połowa spraw jaką może ze mną załatwić mężczyzna ;-)