Ogród Jane Austen

Wczesna utrata rodziców to nie było nic niezwykłego w tamtych czasach, poza tym Darcy od dzieciństwa przygotowywany był do roli właściciela ziemskiego. Świetnie zresztą wywiązywał się ze swoich obowiązków. Nie dostrzegam objawów traumy w jego zachowaniu. On chyba po prostu był trochę sztywny i zamknięty w sobie i jak każdemu introwertykowi wydawało mu się, że otoczenie widzi i wie na jego temat więcej niż w rzeczywistości widziało. Poza tym jednak był próżny i spodziewał się, że Elżbieta nawet jeśli go nie kocha, zgodzi się na małżeństwo ze względu na sytuację rodziny i perspektywę awansu społecznego.

Jeśli chodzi o scenę pierwszych oświadczyn Darcy'ego, to Elżbieta, mimo ogromnego zdumienia, cały czas pozostaje przytomna, z wielką dokładnością wylicza wszystkie minusy, jakie dostrzega w osobie adoratora oraz całej tej sytuacji, czyli:
-jego nieuprzejme zachowanie podczas tak ważnego momentu jak oświadczyny
-ingerencja w związek Jane i Bingley'a
-zachowanie wobec Wickhama (według ówczesnych wiadomości Lizzy na temat obu mężczyzn)
-duma i arogancja pana Darcy'ego, zaobserwowana w trakcie ich całego okresu znajomości.
To wszystko (plus rzeczy, których nie wypadało powiedzieć, takie jak patrzenie z góry wraz z panną Bingley na sąsiedztwo Netherfield) wyliczyła Elżbieta bardzo skrupulatnie. A na koniec dodała te nieprzyjemne słowa, które Darcy zapamiętał tak dokładnie: "Wiedziałam, że jest pan ostatnim na świecie człowiekiem, którego byłabym skłonna poślubić."
W swoim późniejszym liście równie skrupulatnie szlachcic przedstawił swoje stanowisko w każdej z tych spraw; bynajmniej się nie usprawiedliwiał. Myślę, że ta doza uczciwego spojrzenia na własną osobę przez pana Darcy'ego w tym momencie powieści daje do myślenia czytelnikowi i nieco łagodzi jego obraz, ukształtowany w poprzednich rozdziałach. Podczas drugich oświadczyn młodzi narzeczeni będą ponownie rozpatrywać swe każde słowo podczas tamtej burzliwej rozmowy w domu Collinsów. I to z detalami-co za pamięć!

To moĹźe XXXVI-XL :?:

Rozdziały spokojne, na otrząśnięcie się z szoku (wyczucie dramaturgii u JA jak wiadomo na piąteczkę)

1. refleksje Elżbiety po liście
2. powrĂłt do Longbourne
3. Elżbieta zwierza się Jane, postanawiają nie wyjawiać brudnych sprawek Wickhama

jak na dłoni widzę, że Darcy rozumował w sprawie Jane bardzo logicznie. Miał co prawda mylny obraz rzeczywistości, bo nie znał prawdziwych faktów, ale zrobił, co uważał za słuszne. Odciągnął Bingley'a od małżeństwa z kobietą pochodzącą z gorzej usytuowanej rodziny, z kobietą, która go najpewniej nie kochała.

I na własne życzenie omal nie znalazł się potem w diabelnie niezręcznej sytuacji. Bo załóżmy, że Elżbieta zgodziłaby się zostać żoną Darcy'ego. Jak na wiadomość o tym ślubie zareagowałby Bingley? Czy chciałby nadal utrzymywać kontakty z facetem, który wmawiał mu, że związek z taką rodziną to katastrofa i dla własnego dobra powinien zapomnieć o Jane, po czym sam zrobił coś wręcz przeciwnego?

Tyle, że "później" Bingley był już szczęśliwym narzeczonym Jane i to szczęście trochę zmniejszyło urazę - Darcy zresztą sam mówił Elżbiecie, że Bingley był zły, gdy usłyszał o jego niecnych machinacjach, a przebaczył mu z całego serca po tym, jak Jane przyjęła jego oświadczyny.

Gdzieś pod koniec "DiU", wkrótce po oświadczynach Bingleya, po rozmowie z siostrą Elżbieta cieszy się, bo "Bingley nie zdradził udziału przyjaciela w całej sprawie, choć bowiem Jane była niezwykle szlachetna i łatwo puszczała wszelkie ludzkie winy w niepamięć, w tym przypadku mogłaby się jednak uprzedzić do Darcy'ego."
Zdolność wybaczania też ma swoje granice.

Choć bowiem Jane była niezwykle szlachetna i łatwo puszczała wszelkie ludzkie winy w niepamięć, w tym przypadku mogłaby się jednak uprzedzić do Darcy'ego."
Zdolność wybaczania też ma swoje granice.

Myślę, że w przypadku Jane byłoby to niemożliwością. Próbowała nawet usprawiedliwiać Wickhama i samego Bingley'a, który wyjechał na tak długo i niemal pogodziła się z utratą ukochanego, pomimo cierpienia i nie sądzę, aby kiedykolwiek mogłaby się uprzedzić do Darcy'ego, a już szczególnie po tym, gdyby i tak wyszła za mąż za Charlesa.

Inna kwestia, to fakt, że Darcy opisał jej tą historię w pewnym zaufaniu licząc na jej dyskrecję...

W końcu Jane i Lizzy to nie Lydia i Kitty, które czerpałyby wielką radość z rozgłaszania tego typu wieści

Apropos młodszych sióstr... Rozbawiła mnie riposta pana Benneta, po tym, gdy Lydia uciekła, a zwracał się akurat do Kitty:
- Gdybyś ty pojechała do Brighton! Nie puściłbym cię nawet do Eastburne, nie dałbym pięćdziesięciu funtów, że nie uciekniesz. [...] Bale będą surowo zabronione, chyba że będziesz tańczyła zawsze z którąś ze swych sióstr. I nie ruszysz się z domu, póki nie dowiedziesz, że każdego dnia potrafisz spędzić rozsądnie choćby dziesięć minut.
Kitty, która wzięła to wszystko na serio, zaczęła płakać.
- Dobrze, już dobrze - pocieszał ją - nie bądź taka nieszczęśliwa. Jeśli przez dziesięć lat będziesz się zachowywała przyzwoicie, zabiorę cię do teatru."

Hmm.... Nie zauważyłam, żeby Kitty była aż tak wylewna. Natomiast na pewno trzy młodsze siostry były głupiutkie niczym gąski. Lydia - zbyt swawolna, Kitty - bo łaziła za nią jak fan za idolem i Mary - bo wiecznie się mądrzyła. Pogratulować, tylko pogratulować dzieci,

Jak się przyjrzeć to da się to zauważyć - może wylewna nie była, ale ze wszystkich sióstr najbardziej dawała wszystko po sobie poznać No... Może to tylko taka interpretacja reżysera

Wg. mnie Kitty była po prostu zagubiona - Lizzy i Jane były sobie bardzo bliskie, Mary żyła w świecie tej swojej nauki i w sumie była troszkę zahukana przez Lydię - końcu pamiętajmy, że to ona była ulubienicą matki, która jej na wszystko pozwalała