Ogród Jane Austen

Ja myślę,że z tego małżeństwa to nic dobrego nie wynika.Jak można być szczęśliwym z Collinsem? Współczuję Charlottcie, ale sama sobie wybrała męża.Chociaż jak wiadomo mogła zostać starą panna, więc to była chyba ostatnia deska ratunku ale i tak ją podziwiam.Mnie on poprostu wkurza chodźby samym wychwalaniem pod niebiosa Lady Katarzyny.

Pewnie ożeniłby się z Anną , ale czy to małżeństwo byłoby szczęśliwe???Wątpię.

Nie byłoby pewnie bardziej nieszczęśliwe od wielu małżeństw tamtych czasów. Darcy był człowiekiem obowiązkowym i poważnym, więc jeśli zdecydowałby się na ten związek, to byłby dla Anny dobrym mężem. Mółby nawet być z takiego układu zupełnie zadowolony - bo przecież nie poznawszy Elżbiety nie zdawałby sobie sprawy, co go omija.
Ae z pewnością to małżeństwo byłoby raczej chłodne i formalne. Żyliby bardziej obok siebie niż ze sobą.

Ja myślę,że z tego małżeństwa to nic dobrego nie wynika.Jak można być szczęśliwym z Collinsem? Współczuję Charlottcie, ale sama sobie wybrała męża.Chociaż jak wiadomo mogła zostać starą panna, więc to była chyba ostatnia deska ratunku ale i tak ją podziwiam.Mnie on poprostu wkurza chodźby samym wychwalaniem pod niebiosa Lady Katarzyny.

Wszystkie jesteście negatywnie nastawione do Collinsa, a mnie on aż tak strasznie nie razi
Fakt, że jest śmieszny, a zapewne po jakimś czasie mógłby stać się denerwujący - ale to bardzo zależy od charakteru wybranki. Charlocie może nie przeszkadzały aż tak jak wam się zdaje jego ochy i achy nad Rossings.
Bo ja te zachwyty bym uznała za małą wadę. A na co chciałabym zwrócić tu uwagę, to jego wyjątkowo dobra cecha charakteru - zupełny brak zazdrości :!: Pomyślcie, że równie dobrze mógłby to być człowiek, który w towarzystwie się zachwyca, ale po cichu na ucho wylewa żółć zawiści. A u niego nie ma ani cienia takich "objawów". On po prostu podziwia, może nad miarę, ale tylko podziwia - a nawet nie pomyśli że on mógłby tak żyć. Pozytywnie patrzy na swoje życie i jest z niego zadowolony. :!:
A poza tym, przecież był DOBRY, uległy, lubiący towarzystwo, ale i domowe zacisze, nie obijał się, nie było szans żeby narobił długów, a miał stałe dochody.
A że nie był przystojny, "nieco" gadatliwy i miał swoje małe śmieszności...
Ja jednak będe bronić Collinsa jako nie AŻ TAK złej partii, i Charloty i jej decyzji.

To prawda, Darcy pozostaje do końca nieodgadniony i chyba też przez to taki pociągający.
Ja już nie potrafię go oddzielić od ekranowego wizerunku i lubię o nim myśleć jako o żywym, gorącym, zmysłowym mężczyźnie, takim, jakiego pokazał Colin. Lubię myśleć, że wychowanie i sfera oraz pewna wrodzona niezręczność towarzyska stłumiły w nim tę "gorącą" część. Kiedy poznał Elizabeth - ona wręcz eksplodowała, przerodziła się w miłość bardzo głęboką, pełną pasji i namiętności. Jego samego chyba przeraziło to, co się stało. Myślę, że był wychowany tak, aby nie marzyć o miłości, ale planować przedłużenie rodu. Ta miłość mu się przytrafiła i przemieniła całe życie.

To prawda, Darcy pozostaje do końca nieodgadniony i chyba też przez to taki pociągający.
Ja już nie potrafię go oddzielić od ekranowego wizerunku i lubię o nim myśleć jako o żywym, gorącym, zmysłowym mężczyźnie, takim, jakiego pokazał Colin.

Ja sama nie wiem, jak to jest z moim wyobrażeniem Darcy'ego. Serial widziałam kiedyś, dawno temu i chyba jakoś tak obojętnie obok niego przeszłam (teraz możecie mnie wysłać w kosmos ;-) Nie wiem, czy na postać nałożył mi się Colin, mam pamięć do twarzy, więc być może jakoś go kojarzyłam. Ale tak naprawdę zaczęłam czytać ponownie Jane po przeczytaniu "Dziennika Bridget Jones" ("Dumę..." i "Emmę" już kiedyś czytałam, ale było to w czasach, kiedy fascynował mnie Hemingway).
Ale przechodząc do ad remu ;-)
Powieściowy pan Darcy zawsze był dla mnie gorącym, bardzo zmysłowym mężczyzną, który ukrywa swe uczucia pod fasadą dobrego wychowania, konwenansów. Nie uświadamia ich sobie nawet. Może to wpływ wywiadu z Colinem w drugiej części "Bridget...", kiedy Colin mówi, że uważa Darcy'ego za faceta z ogromnym popędem seksualnym ;-) Mówiąc wprost - myślę dokładnie tak samo.
Zgadzam się z Tobą, uczucia Darcy'ego są stłumione i dopóki nie spotyka Elizabeth, chyba nie myśli o tym, że miłość może wywrócić jego życie do góry nogami. Z kilku jego wypowiedzi i przemyśleń wynika, że sam był zadziwony tym, iż kobieta, którą uznał za "ledwie znośną", ciągle jest w jego myślach.

Po lekturze Waszych postów zaczęłam sie znów zastanawiać nad Darcym. Co by było, gdyby nie spotkał Elizabeth? W końcu to ogromny przypadek, że się poznali. Chodzi mi o to, czy był człowiekiem, który przywiązywał wagę do miłości, czy raczej widział przede wszystkim swoje obowiązki? Czy przyszło mu do głowy, że może wybrać żonę, którą pokocha i z którą będzie szczęśliwy? Czy chciał się zakochać, czy dopóki nie spotkał Elizabeth, jego uczucia były uśpione?
Jak już któraś z Was powiedziała, na pewno poczucie obowiązku kazało mu myśleć o przedłużeniu istnienia rodu. Czy brał pod uwagę osobiste szczęście?
Ależ dużo pytań zadałam :-) Ale Jane tak niewiele napisała o uczuciach pana Darcy!

Myślę, że przywiązywał dużą wagę do uczuć i - może podświadomie - ale szukał takiej kobiety, z którą połączy go coś więcej, niż tylko małżeństwo z rozsądku. Przecież miał już 28 lat i gdyby szukał tylko gospodyni do Pemberley i matki dla swoich dzieci, to to już dawno znalazłby odpowiednią kandydatkę.
Przecież ta jego pasja i namiętność nie wzięła sie znikąd. Musiały gdzieś w nim tkwić, schowane głęboko czekając na odpowiedni moment, by się ujawnić. Gdyby był tylko tym zimnokrwistym osobnikiem, którego poznało Meryton, to żadne "piękne oczy" by nie pomogły.

na co chciałabym zwrócić tu uwagę, to jego wyjątkowo dobra cecha charakteru - zupełny brak zazdrości :!: Pomyślcie, że równie dobrze mógłby to być człowiek, który w towarzystwie się zachwyca, ale po cichu na ucho wylewa żółć zawiści. A u niego nie ma ani cienia takich "objawów". On po prostu podziwia, może nad miarę, ale tylko podziwia - a nawet nie pomyśli że on mógłby tak żyć. Pozytywnie patrzy na swoje życie i jest z niego zadowolony. :!:
A poza tym, przecież był DOBRY, uległy, lubiący towarzystwo, ale i domowe zacisze, nie obijał się, nie było szans żeby narobił długów, a miał stałe dochody.
A że nie był przystojny, "nieco" gadatliwy i miał swoje małe śmieszności...
Ja jednak będe bronić Collinsa jako nie AŻ TAK złej partii, i Charloty i jej decyzji.

nie wiem czy mówimy o tej samej cesze, ale dla mnie Collins absolutnie nie był dobry. Uległy - tak, wobec znaczniejszych od siebie, wtedy nawet płaszczący się, natomiast wobec innych wywyższał się i był strasznie dumny, a nie szła za tym bynajmniej "prawdziwa wyższość umysłowa". Lubiący towarzystwo - do tego stopnia, że krążył po drodze, żeby zobaczyć czy przyjadą goście do Rosing i wypatrywał powozu Lady C. Jednak dla żony przebywanie z nim w większym towarzystwie mogło być - i założę się że bywało - krępujące. Często zachowywał się jakby nie dotyczyły go konwenanse, a czasem nawet zwykły takt był mu obcy. Lubiący domowe zacisze? szczerze mówiąc jakoś nie przyszło mi to nigdy do głowy.
Prawda, że się nie obijał, nie robił długów i miał stałe dochody - w dodatku po śmierci pana Benneta dziedziczył majątek tamtego. Ale to jedyne co mogę znaleźć w nim pozytywnego.
Małe śmieszności były jak dla mnie bardzo duże. Tym bardziej, że był przekonany o swojej wartości i jako pastora i jako człowieka - a przez to nie był w stanie dostrzec choćby tego jak faktycznie inni go odbierają. Trochę mi go żal, ale uważam, że był bardzo denerwujący i życie z nim wymagało stoickiego wręcz podejścia do życia.
Być może Charlotta miała takowe. Wydawała mi się zawsze zbyt inteligentna, żeby nei wiedzieć co oznacza życie z Collinsem, więc najwidoczniej tak było...

Maryann, jestem pewna, że nikt nie cieszyłby się choć trochę, widząc, że uchronił się od niezbyt korzystnego mariażu i rodziny. Pamiętajmy, że pan Collins był TYLKO człowiekiem. W dodatku mało inteligentnym, więc brak taktu nie jest niespodzianką... :twisted:

Od rodziny to się chyba jednak nie uchronił, bo przez to, że nie ożenił się z Lizzy, nie przestał być kuzynem Bennetów. Chociaż w tym momencie chyba o tym zapomniał.

Jak myślicie, czy pan Collins często odwiedzał bratanka swojej ukochanej lady Katarzyny i jego żonę? ;-) Jeśli się w ogóle odwiedzali, ciekawe, jaki był stosunek Collinsa do Lizzy? W końcu kiedyś, podczas oświadczyn obraził ją mówiąc, że może już nigdy nie dostać żadnej propozycji małżeństwa i jego propozycja jest najlepszą rzeczą, która się jej zdarza ;-)